Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια...


...Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...
Τρία χρόνια που τα είχαν όλα ! Άγχη, φοβίες, ξεσπάσματα, ενοχές, χαρές, ευτυχία, κλάμα, γέλιο: Τα πάντα!
Τρία περίεργα χρόνια που έγινα στην αρχή πολύ σκληρή, είχα φτάσει να είμαι κακιά!
Μετά νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει τις σκιές του παρελθόντος και άρχισα να γίνομαι πιο <<φυσιολογική>>!
Έπειτα ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα ξαναγύρισε μέσα ότι μέχρι τότε με κόπο έθαβα!
Πάντα έτσι με βρίσκουν οι μεγαλύτερες ανασφάλειες, σε στιγμές!
Και πάλι χτυπούσα το κεφάλι μου στο τοίχο που δε τις έθαψα καλά!
Υποσχέθηκα στον εαυτό πως η επόμενη κηδεία φόβων και ενοχών θα είναι καλύτερα οργανωμένη, ίσως να τα ρίξω όλα στη πυρά να καούν αλλά και πάλι γαμώτο θα υπάρχουν οι στάχτες!
Όταν βυθίζομαι δε θέλω δίπλα μου κανένα να συμπορευτεί, όταν ξυπνάω τα βράδια με φοβίες δε θέλω κανένας να βλέπει την έκφραση μου! Όλα αυτά είναι απόρροιες μετά από έναν χαμό! Ξαφνικά έγινα σμπαράλια από μέσα και από έξω ήμουν μια λύκαινα έτοιμη να τους κατασπαράξει όλους και που δε σήκωνε κουβέντα στο σπαθί της! Ίσως γινόμουν σκληρή για να μη δει κανένας πως μέσα μου έκρυβα τόση αβεβαιότητα!
Και αφού φυσικά ότι δίνεις παίρνεις, όλοι με είχαν για δυνατή και στηρίζονταν πολλές φορές πάνω μου, πάνω στις όμορφες πατερίτσες μου που οι άλλοι δεν έβλεπαν παρά μόνο εγώ ένιωθα το πόνο τους!
Και εγώ τους δεχόμουν όλους γιατί μέσα μου κάτι είχε μείνει από τη παιδική μου αθωότητα, κάτι που πέρασε αλώβητο αυτά τα τρία χρόνια!
Εκείνος δε μας ταλαιπώρησε πολύ, εμένα καθόλου, έφυγε ήσυχα όπως και ήρθε, σαν πουλάκι και σαν ένα πουλάκι πέταξε σε άλλους ουρανούς! Και τότε ακόμη και στο τέλος ήταν τόσο όμορφος, τόσο γαλήνιος, αναθεώρησε πολλά στο τέλος, φαινόταν από το ύφος που είχε! 
Αχ... Αλήθεια πόσο όμορφος ήταν, πόσο όμορφος ήταν στα δικά μου μάτια!
Κάναμε μια τελευταία κουβέντα, ναι ήμουν σίγουρη ότι με άκουγε!
Έπειτα πήγα στο σπίτι, όλα ζουν αν τα θυμάσαι λένε μα όλα τριγύρω δε μου άφηναν και επιλογή να κάνω το αντίθετο ακόμη και αν ήθελα! 
Ο υπόλοιπος καιρός πέρασε νιώθοντας πως παίζω σε ένα έργο με κακογραμμένο σενάριο! Και να πεις ότι ήμουν πρωταγωνίστρια, όχι δα, κομπάρσα ήμουν και μάλιστα του ίδιου μου του εαυτού!
Σαν σκιά περιπλανιόμουν από party σε party, γελούσα μηχανικά, ανέπνεα από συνήθεια!
Αργότερα έφτιαξαν τα πράγματα (έτσι νόμιζα), πήρα τον ρόλο του άντρα του σπιτιού και όλα μα όλα περνούσαν από το χέρι μου, σε στιγμές που κάποιες φορές αγανακτούσα!
Και έτσι περνούσε ο καιρός!
Τώρα θα μου πείτε τι κάνω;
Χμ... Τώρα;
Τώρα συνεχίζω να ζω, να έχω όλες τις αναμνήσεις, να θυμώνω με ότι έγινε, να υπάρχουν κάποιες νύχτες που να στριφογυρνάει στο μυαλό μου ότι με φοβίζει και εγώ να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το διώξω!
Τώρα θέλω τόσα πολλά και ταυτόχρονα τόσα λίγα!
Τώρα είμαι πάλι σκληρή αλλά όχι τόσο πολύ!
Τώρα οι άνθρωποι γύρω μου ακόμη με νομίζουν βράχο και δε με κοιτάνε με μάτια οίκτου αλλά με μάτια γεμάτα ανταγωνισμό!
Τώρα πλέον δεν με νοιάζουν τόσο τα απλά, τα καθημερινά, δε με αγγίζουν, γελάω αλλά ξέρω μέσα μου πως ήδη έχω περάσει λίγα, αλλά είναι τόσα ώστε να με κάνουν να σκέφτομαι πιο λογικά τα πράγματα τριγύρω μου!
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ!
ΑΠΛΑ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΛΙΓΟ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΑΝ ΘΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΑΣΩ ΣΗΜΕΡΑ Η ΟΛΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΧΡΟΝΟ!
ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΘΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΑΖΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ! 
ΑΛΛΑ ΔΕ ΞΕΡΩ... ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΗΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ!
ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΜΩΡΕ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗ ΠΑΩ ΣΕ PARTY ΣΗΜΕΡΑ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ!
Δε ξέρω γιατί αλλά αυτό το τραγούδι μου κολλάει τώρα,
ίσως γιατί το άκουγα ενώ έγραφα!

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δείχνωντας μια απέραντη άνεση και χαλαρότητα,μια τέλεια απουσία κάθε άγχους και μια αδιαφορία όλοι νομίζουν ότι είμαι δυνατός,αλλά μόνο εγώ ξέρω πόσο αδύνατος είμαι,εγώ και κάποιοι λίγοι, και σε αυτούς τους λίγους στηρίζομαι!!

Δεν γιορτάζω ποτέ αυτή τη γιορτή,την θεωρώ πολύ υποκριτική!!Οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα!!

Χαιρετώ!!

Levina είπε...

Κοριτσάκι μου
διαβάζοντας όσα γράφεις εγώ βλέπω αυτό που δεν βλέπεις...είσαι δυνατή, πολύ δυνατή...
φτάνει να το πιστέψεις και εσύ, φτάνει να ημερέψεις την λύκαινα που σου βγαίνει αυθόρμητα και να γλυκάνεις την καρδιά σου...
Όλα για εμάς είναι, για τους ανθρώπους...αλλά κοίτα που ζούμε!!
Γονατίζουμε , χτυπιώμαστε, κλαίμε, πολλές φορές όταν είμαστε μόνοι μας για να μη δώσουμε το δικαίωμα της αδυναμίας μας, αλλά τελικά στεκώμαστε όρθιοι και προχωράμε.
Άφησε πίσω σου την απουσία, ότι και να ήταν έφυγε, ψάξε να γεμίσεις το κενό αυτό που σε βασανίζει...
Ένα τραίνο είναι η ζωή μας, άλλοι επιβιβάζονται, άλλοι κατεβαίνουν, όλοι όμως μας αφήνουν κάτι , καλό κακό δεν έχει σημασία, μας αφήνουν το στίγμα τους και εμείς προχωράμε στο ταξίδι μας...
δεν οφελεί σε τίποτα να σκέφτεσαι την στάση που έγινε, το τραίνο σου προχωράει , εσύ όμως δεν βλέπεις το ταξίδι γιατί η σκέψη σου παραμένει σε κάτι που έγινε...
Προχώρα καλή μου, σήκω όρθια, χαμογέλα και προχώρα και όσα η ζωή σου οφείλει θα στα δώσει, φτάνει να είσαι έτοιμη να τα δεχτείς, να τα δεις!!!

Katerinanina είπε...

Ρασκόλνικοφ μου μάλλον όλοι φοράμε μια μάσκα για να ανταποκρινόμαστε και νευριάζω όταν όλοι προσκολλάνε σε αυτή αλλά δε φταίνε αυτοί, φταίμε εμείς που δε τους δείχνουμε κάτι άλλο!!!

Katerinanina είπε...

Levina μου γλυκιά τι όμορφο μήνυμα μου έστειλες και πόσο δίκιο έχεις, τρένο είναι η ρημάδα η ζωή με στάσεις που απλά εμείς προσκολλούμαστε! Όλα κάτι μας δίνουν και ίσως πολλά μας παίρνουν! Με ηρέμησαν τα λόγια σου! Απλά το αρνητικό (ή θετικό, όπως το πάρει κανείς) είναι ότι δε ξέρουμε το προορισμό!
Αλλά είμαι σίγουρη πως τώρα θα μου απαντούσες πως σημασία το ταξίδι και όχι ο προορισμός!
Όπως έχει πει νομίζω και ένας γνωστός ποιητής που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομα του!
Σου εύχομαι να έχεις μια υπέροχη βραδιά απόψε σε ότι κι αν κάνεις!!!

Levina είπε...

Όχι κοριτσάκι μου, δεν υπάρχει προορισμός, το ξέρεις ποιό θα είναι το τέλος του ταξιδιού σε αυτό το τραίνο της ζωής μας...μόνο στάσεις υπάρχουν, επιβίβασης και αποβίβασης, απλά ταξιδεύουμε...

Απόψε κάνω ότι και εσύ...λέω χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν, γράφω και ακούω μουσική, θλίβομαι για την κατάντια της πατρίδας μου,
θέλω να ουρλιάξω αλλά ξέρω πως θα με περάσουν για τρελή...απλά πράγματα ...καθημερινά!!!

:))
χαμογέλα
δεν είσαι μονη σου
είμαστε πολλοί που νοιώθουμε τα ίδια!!!!

Katerinanina είπε...

Levina μου ειλίκρινά χαμογέλασα με το τελευταίο μήνυμα σου! Πάνω κάτω όλοι τα ίδια νιώθουμε γι'αυτό εκφραζόμαστε μέσα απο τα ιστολόγια μας και ψάχνουμε συμπορευτές σε αυτό μας το ταξίδι! Εξάλλου όταν κάποιος είνα άγνωστος του ξεγυμνώνεις πιο εύκολα τη ψυχή σου! Πάντως ιδέα: δε θα ήταν ωραίο να βρισκόμασταν κάποια στιγμή, να κάναμε μια συνάντηση με όλους όσους μπορούσαμε να μαζέψουμε που έχουν ιστολόγιο! Λίγο ουτοπικό μα θα ήταν ωραίο να συζητάμε και απο κοντά!

Hengeo είπε...

Ευχαριστώ για το σχόλιο και το ενδιαφέρον, αν και ήταν καθαρά χιουμοριστική η εγγραφή, το μούσι θα το κόψω σε λίγους μήνες αναγκαστικά για τη μαμά πατρίδα. Επίσης, ως άντρας, δεν αποκλείω αυτός στο μπαρ να το έλεγε έτσι απλά για να πιάσει κουβέντα.

Στο εδώ θέμα, δεν έχω πολλά να προσθέσω στο σχόλιο που είχα κάνει στο προηγούμενο και χαίρομαι που σου άρεσε, καθώς είναι ένα δύσκολο θέμα, πόσο μάλιστα που δεν είμαι καλός στα συναισθήματα και μιλάμε και μέσω blog. Να πώ μόνο ότι συμφωνώ με τη Λεβίνα, όλες οι πληγές κλείνουν, βέβαια κάποιες αφήνουν ουλή και απλώς συνεχίζεις να ζεις με αυτή..

Καλό ξημέρωμα!

Υ.Γ. Καλή η ιδέα μίας πανμπλογκικής συνάντησης, αλλά μου φαίνεται δύσκολο να οργανώθει..

Katerinanina είπε...

Hengeo μου όντως δύσκολη αυτή η συνάντηση αλλά θα είχε πλάκα! Καημενούλη θα πας φανταράκι, άντε με το καλό! Και καλά να περάσεις απόψε και σου έχω ίδέες μπορείς να ντυθείς σήμερα παπάς ή μοναχός! Αφού έχεις και το μούσι! Χιχι! Πλακίτσα!

Ανώνυμος είπε...

fetos thn hmera ayth eixa vgei ekso.. mporei na arghsa na mpo st blog alla hmoun sigourh oti tha egrafes..

Katerinanina είπε...

to xerw mwro mou pws eixes vgei kai perases kai kala ;-)
gia na vgaineis einai exallou zouzouna mou ayth h mera...