Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια...

...Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...

Τρία χρόνια που τα είχαν όλα ! Άγχη, φοβίες, ξεσπάσματα, ενοχές, χαρές, ευτυχία, κλάμα, γέλιο: Τα πάντα!

Τρία περίεργα χρόνια που έγινα στην αρχή πολύ σκληρή, είχα φτάσει να είμαι κακιά!

Μετά νόμιζα ότι είχα ξεπεράσει τις σκιές του παρελθόντος και άρχισα να γίνομαι πιο <<φυσιολογική>>!

Έπειτα ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα ξαναγύρισε μέσα ότι μέχρι τότε με κόπο έθαβα!

Πάντα έτσι με βρίσκουν οι μεγαλύτερες ανασφάλειες, σε στιγμές!

Και πάλι χτυπούσα το κεφάλι μου στο τοίχο που δε τις έθαψα καλά!

Υποσχέθηκα στον εαυτό πως η επόμενη κηδεία φόβων και ενοχών θα είναι καλύτερα οργανωμένη, ίσως να τα ρίξω όλα στη πυρά να καούν αλλά και πάλι γαμώτο θα υπάρχουν οι στάχτες!

Όταν βυθίζομαι δε θέλω δίπλα μου κανένα να συμπορευτεί, όταν ξυπνάω τα βράδια με φοβίες δε θέλω κανένας να βλέπει την έκφραση μου! Όλα αυτά είναι απόρροιες μετά από έναν χαμό! Ξαφνικά έγινα σμπαράλια από μέσα και από έξω ήμουν μια λύκαινα έτοιμη να τους κατασπαράξει όλους και που δε σήκωνε κουβέντα στο σπαθί της! Ίσως γινόμουν σκληρή για να μη δει κανένας πως μέσα μου έκρυβα τόση αβεβαιότητα!

Και αφού φυσικά ότι δίνεις παίρνεις, όλοι με είχαν για δυνατή και στηρίζονταν πολλές φορές πάνω μου, πάνω στις όμορφες πατερίτσες μου που οι άλλοι δεν έβλεπαν παρά μόνο εγώ ένιωθα το πόνο τους!

Και εγώ τους δεχόμουν όλους γιατί μέσα μου κάτι είχε μείνει από τη παιδική μου αθωότητα, κάτι που πέρασε αλώβητο αυτά τα τρία χρόνια!

Εκείνος δε μας ταλαιπώρησε πολύ, εμένα καθόλου, έφυγε ήσυχα όπως και ήρθε, σαν πουλάκι και σαν ένα πουλάκι πέταξε σε άλλους ουρανούς! Και τότε ακόμη και στο τέλος ήταν τόσο όμορφος, τόσο γαλήνιος, αναθεώρησε πολλά στο τέλος, φαινόταν από το ύφος που είχε! 

Αχ... Αλήθεια πόσο όμορφος ήταν, πόσο όμορφος ήταν στα δικά μου μάτια!

Κάναμε μια τελευταία κουβέντα, ναι ήμουν σίγουρη ότι με άκουγε!

Έπειτα πήγα στο σπίτι, όλα ζουν αν τα θυμάσαι λένε μα όλα τριγύρω δε μου άφηναν και επιλογή να κάνω το αντίθετο ακόμη και αν ήθελα! 

Ο υπόλοιπος καιρός πέρασε νιώθοντας πως παίζω σε ένα έργο με κακογραμμένο σενάριο! Και να πεις ότι ήμουν πρωταγωνίστρια, όχι δα, κομπάρσα ήμουν και μάλιστα του ίδιου μου του εαυτού!

Σαν σκιά περιπλανιόμουν από party σε party, γελούσα μηχανικά, ανέπνεα από συνήθεια!

Αργότερα έφτιαξαν τα πράγματα (έτσι νόμιζα), πήρα τον ρόλο του άντρα του σπιτιού και όλα μα όλα περνούσαν από το χέρι μου, σε στιγμές που κάποιες φορές αγανακτούσα!

Και έτσι περνούσε ο καιρός!

Τώρα θα μου πείτε τι κάνω;

Χμ... Τώρα;

Τώρα συνεχίζω να ζω, να έχω όλες τις αναμνήσεις, να θυμώνω με ότι έγινε, να υπάρχουν κάποιες νύχτες που να στριφογυρνάει στο μυαλό μου ότι με φοβίζει και εγώ να προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το διώξω!

Τώρα θέλω τόσα πολλά και ταυτόχρονα τόσα λίγα!

Τώρα είμαι πάλι σκληρή αλλά όχι τόσο πολύ!

Τώρα οι άνθρωποι γύρω μου ακόμη με νομίζουν βράχο και δε με κοιτάνε με μάτια οίκτου αλλά με μάτια γεμάτα ανταγωνισμό!

Τώρα πλέον δεν με νοιάζουν τόσο τα απλά, τα καθημερινά, δε με αγγίζουν, γελάω αλλά ξέρω μέσα μου πως ήδη έχω περάσει λίγα, αλλά είναι τόσα ώστε να με κάνουν να σκέφτομαι πιο λογικά τα πράγματα τριγύρω μου!

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ!

ΑΠΛΑ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙ ΛΙΓΟ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΑΝ ΘΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΑΣΩ ΣΗΜΕΡΑ Η ΟΛΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΧΡΟΝΟ!

ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΘΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΑΖΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ! 

ΑΛΛΑ ΔΕ ΞΕΡΩ... ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΗΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ!

ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΜΩΡΕ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗ ΠΑΩ ΣΕ PARTY ΣΗΜΕΡΑ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ!

Δε ξέρω γιατί αλλά αυτό το τραγούδι μου κολλάει τώρα,

ίσως γιατί το άκουγα ενώ έγραφα!