Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Παραμύθια της Χαλιμάς...

  ...Πάλι μπερδεμένες σκέψεις μες το μυαλό μου και δε ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω!
Δε μιλάω ποτέ προσωπικά λες και φοβάμαι πως αν αναφέρω άμεσα προσωπικές μου εμπειρίες κάτι θα γίνει, είναι φορές που φοβάμαι να ανοιχτώ και στον ίδιο μου τον εαυτό και άλλες φορές πάλι που μία σκέψη μπορεί να μου αποσπά όλη μου τη προσοχή, μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο!!!
 Είδα μερικούς bloggers που έγραφαν για τα παραμύθια και μου έδωσαν αφορμή για να γράψω τη δική μου σχέση με αυτά!


 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Όταν ήμουν 5 χρονών πίστευα πως πίσω από τη πόρτα μου υπήρχαν κάποια μικρά τερατάκια που είχαν φτιάξει ένα δικό τους κόσμο σχεδιάζοντας αδιάκοπα το πως θα επιβιώσουν, τους φανταζόμουν πως κάθε βράδυ συγκεντρώνονταν σε ένα μεγάλο δωμάτιο, φυσικά υπήρχε αρχηγός και κατάστρωναν δολοπλόκα σχέδια, αλλά κάθε πρωί ξαφνικά εξαφανιζόντουσαν.
Γύρω στα 12 κοιτούσα το καθρέφτη και πίστευα πως κάποιοι με βλέπουν από πίσω, ήμουν σίγουρη μάλιστα! Είχα φτιάξει ένα δεύτερο φανταστικό κόσμο, κάθε φορά που κοιτούσα στο καθρέφτη ένιωθα πως επικοινωνούσα με κάποιον. Και μου άρεσε το γεγονός.
Στα 15 μου έφτιαχνα παραμυθένιους κόσμους στη φαντασία μου πως ήδη έμενα μόνη μου, είχα περάσει φοιτήτρια και ζούσα μία ζωή όλο γλέντια και χαρές, η λύπη δεν υπήρχε στο πλάνο μου, εξάλλου το παραμύθι μου ήταν και έβαζα ότι συναισθήματα ήθελα εγώ!
Στα 17 ονειρευόμουν πως στη φοιτητική μου ζωή που ξεκίνησα θα έβρισκα το πρίγκιπα όπου θα ερχόταν καμαρωτός-καμαρωτός να με πάρει με το άσπρο του το άλογο για να ξεφύγω επιτέλους από τα στενά δεσμά της οικογένειας μου.
Στα 18 όλα γύρω μου κατέρρεαν, νόμιζα πως ανακάλυψα μία καινούρια ζωή και θεωρούσα τον εαυτό μου αλάνθαστο, ήταν τότε που δε με ένοιαζε τίποτα, όλες οι αξίες μου είχαν γκρεμιστεί και δημιουργούσα καινούριες από την  αρχή.
Άρχισε σιγά-σιγά η εικόνα του πρίγκιπα να ξεθωριάζει, άρχισε ο κόσμος να μη μοιάζει τόσο ιδανικός.
Στα 20 έχασα τη γη κάτω απ'τα πόδια μου, μου συνέβη κάτι που άλλαξε όλη τη κοσμοθεωρία μου, ήταν σαν τα μάτια μου να ξεθόλωσαν.
Στα 21 τα είχα βάλει με όλους και με όλα, δε άφηνα να περάσει μύγα από το σπαθί μου και οι άνθρωποι με πλησίαζαν πιο δύσκολα.
Στα 22 μου αποφάσισα να προχωρήσω γιατί η ανθρώπινη δύναμη είναι τόσο μεγάλη που τα ξεπερνά όλα, ο άνθρωπος προσαρμόζεται ακόμη και στις πιο περίεργες συνθήκες.
Τώρα είμαι 23, έχω αναθεωρήσει πολλά και θα αναθεωρήσω ακόμη περισσότερα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα θετικά τα οποία μη περιμένετε να είναι πολλά αλλά είναι πάντα τόσα ώστε να σε κάνουν να συνεχίζεις.
Στα 23 μου δε πιστεύω πως θα έρθει ποτέ ο πρίγκιπας με το άσπρο του άλογο και αν έρθει θα τον διώξω (α...όλα κι όλα αν ήθελε να έρθει ας ερχόταν τότε που τον περίμενα)!
Στα 23 μου δε πιστεύω πλέον πως μπορούν να μου κάνουν κακό μερικά τερατάκια πίσω από τη πόρτα αλλά φοβάμαι τα μεγάλα τέρατα, τα πραγματικά και ανθρώπινα που κυκλοφορούν εκεί έξω.
Στα 23 μου δε χορεύω πλέον μπροστά σε ένα καθρέφτη με τη μουσική στη διαπασών νομίζοντας πως από πίσω υπάρχει κοινό που με παρακολουθεί.
Στα 23 μου δε πιστεύω πως θα γίνω ποτέ πριγκίπισσα, ούτε πως θα ζήσω σε παλάτι.
Αλλά πόσο θα ήθελα στα 23 μου να βλέπω τους ανθρώπους γύρω με το βλέμμα που είχα στα 12, 
πόσο θα ήθελα να κοιτάω τη πόρτα μου το βράδυ που πέφτω για ύπνο και να σκαρφίζομαι χιλιάδες ιστορίες για τα τερατάκια που ζουν από πίσω,
πόσο θα ήθελα να χορεύω μπροστά στο καθρέφτη μου και να νομίζω ότι βρίσκομαι στα γυρίσματα video-clip,
πόσο θα ήθελα να ήταν μαζί μου εκείνος που για μένα έφυγε νωρίς και δε μπόρεσα ποτέ να του πω σε τι παραμύθια πίστευα μικρή...
Δε πιστεύω στα παραμύθια, θα ήθελα να πιστέψω αλλά δε μπορώ!
Ίσως σε μια άλλη ζωή...
Δε πιστεύω στους ήρωες και τους βασιλιάδες, αλλά πιστεύω σε σένα, σε μένα, στους γύρω μας, αυτούς τους μικρούς ήρωες!
Σε εσένα ναί λοιπόν που προσπαθείς κάθε μέρα,
σε σένα που δε σε πτοούν αυτά που περνάς και συνεχίζεις!
Σε σένα...
ΣΕ ΜΑΣ!!!


13 σχόλια:

Levina είπε...

Λοιπόν...οφείλω να ομολογήσω πως κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ με τα παραμύθια....σαν μοναχοπαίδι μεγαλωμένο σε ένα ιδιαίτερα αυστηρό περιβάλλο...ο φανταστικός μου κόσμος ήταν μονόδρομος για να έχω ΄΄παρέα΄΄. Τα χρωματιστά μολύβια μου ήταν μικροί νάνοι,οι κούκλες μου οι φίλες μου, ο μοναδικός αρκούδος μου ο δικός μου πρίγκηπας. Σε κάθε αναποδιά στην πορεία της ζωής μου σε αυτό τον φανταστικό κόσμο γύριζα να βρω ξανά την ψυχή μου, την ηρεμία μου... Προσυπογράφω κάθε λέξη της τελευταίας σου παραγράφου...και εγώ πιστεύω ξανά σε εμάς...μέχρι την επόμενη φορά που θα νοιώσω πως πρέπει και πάλι να αποσυρθώ στον δικό μου κόσμο.
Χάρηκα που σε γνώρισα.
Τα φιλιά μου και καλό απόγευμα.

Katerinanina είπε...

poso omorfa ta les kai symfwnw mazi sou!
apla xereis se ti elpizw twra sto oti isws kapote ginei kati kati kai pistepsw xana sta paramy8ia...isws ftiaxw malista kai ena kainourio!
ews tote omws....poios xerei!!!
filia kai kalo vrady!!!

νερίνα ღ είπε...

Εγώ δημιουργώ ακόμη παραμύθια... και κάπως έτσι μπορώ να ονειρεύομαι, να ζω τη ζωή που θέλω σε μια άλλη διάσταση...Χωρίς ψεύτικους πρίγκιπες και τερατάκια ...Με κάποιους ειλικρινείς και χαμογελαστούς ανθρώπους που δε μπορώ να έχω δίπλα μου!

Katerinanina είπε...

einai wraio ayto pou kaneis nerina alla giati de mporeis na exeis dipla sou aytous tous an8rwpous?ola ston xeri mas den einai?

Ανώνυμος είπε...

Πάντα μπορείς να ζεις στα παραμύθια,αρκεί να το θέλεις!!Αν γινόμασταν όλοι αθώα παιδιά θα ηταν όλα πολύ καλύτερα!!

Katerinanina είπε...

gluke mou raskolnikof poso pio wraia 8a htan...na eixame ti paidikh afeleia thn opoia eixa mexri ta 18 mou...klaps!kala na peraseis apopse se oti ki an kaneis...

Ο Αλχημιστης είπε...

katerinanina ειναι ομορφο να κρατας την αθωοτητα και σαν ενηλικας. Αλλα υπαρχει μια τεραστια διαφορα μεταξυ παιδιου και ενηλικα, διαφορα ποιοτικη και οχι ποσοτικη: το παιδι δεν γνωριζει, δεν ξερει τον κοσμο (και οταν λεω κοσμο δεν εννοω τους ανθρωπους αλλα γενικα την ζωη). Ο ενηλικας γνωριζει. Το παιδι δεν εχει επιλογη παρα να ειναι αθωο: δεν εχει γνωστικη συνειδηση της θεσης του στον κοσμο. Ο ενηλικας που κρατα την αθωοτητα του ειναι απο επιλογη: γνωριζει τον κοσμο στον οποιο ζει, γνωριζει τον πονο και την φυσικη σκληροτητα της ζωης, γνωριζει την ηδονη και τις απολαυσεις. Και επιλεγει. Και αυτη νομιζω ειναι τελειως διαφορετικη αθωοτητα απο του παιδιου. Στον ενηλικα ειναι αποτελεσμα γνωσης και φιλοσοφιας ζωης.

Με ενεπνευσες να γραψω και εγω κατι σχετικα με αυτο στο μπλογκ μου! Ευχαριστω και να μου εισαι καλα! Φιλια!

Ανώνυμος είπε...

Αν και δεν είχα δει την ευχή σου έπιασε!!Σου εύχομαι το ίδιο για τις επόμενες 3 εις την ν μέρες!!

Katerinanina είπε...

alxhmisth mou polu omorfa logia kai polu filosofimena, twra pou ta diavazw exeis apolyto dikio!isws exoume krhthsei kai emeis thn a8wothta loipon apla se allh morfh!
xairomai an emneystikes!
sunexeise na mas dineis tis omorfes ksepseis sou...

Katerinanina είπε...

gluke mou raskolnikof xairomai pou epiase h eyxh mou kai eyxomai na pernas kala kai sth synexeis (kai prosoxh ta tsigara, ta pota kai ta ksenixtia exoun kleisei ta kalytera ta spiti...:-))!

Ανώνυμος είπε...

Δεν πίνω,δεν καπνίζω,μόνο έχω αρχίσει να ψιλοξενυχταω,μην φανταστείς πολύ!!ΧΑΧΑΧΑ!!Το εύχομαι και εγώ πραγματικά!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπώ τα παραμύθια<333
Ακόμη κι αν έχω μεγαλώσει λιιιγο!
καλημέρααα*

Katerinanina είπε...

kala kaneis kapoia mou :-)))))