Το παράπονο...

   Ανούσιο και κωμικό σου φαίνεται αυτό που μέχρι πριν έκλαιγες και το νόμιζες ως το τέλος του κόσμου όταν άλλα προβλήματα ξεπροβάλλουν σα μαχαίρια που σου τρυπάνε το κορμί και ματώνεις, ματώνεις και το αίμα είναι μαύρο απο τα όνειρα σου που διαλύονται, μαύρο απο τη ψυχή σου που τσαλακώθηκε! Ματώνεις για την αδικία, για το πόσο ευάλωτος είσαι τελικά! Όσες φορές κι αν πεις: αυτό είναι ότι χειρότερο, ο πόνος δε σταματά, είναι σα να σε ακούει η μοίρα και θέλει να σου δείξει το χειρότερο πρόσωπο της, χωρίς τέλος, χωρίς λογική. Και εσύ απορείς και απλά ελπίζεις στο λιγότερο κακό απ'το χειρότερο μα κι όταν το σκέφτεσαι αυτό αισθάνεσαι γελοίος που αφήνεις τον εαυτό σου να αρκείται στο απλά λιγότερο καλό και τότε γελάς, γελάς με ένα γέλιο γεμάτο δάκρυα που σου καίνε τα μάγουλα, και κάθε δάκρυ είναι ένα γιατί, ένα γιατί που δεν έχει αποστολέα γιατί δε μπορεί κανείς να το αντιληφθεί και να το απαντήσει. Ένα γιατί μέσα στη απεραντοσύνη που εσύ το νομίζεις τόσο ασήμαντο κι ας πονάς και τότε το μόνο γιατρικό ως άμυνα του εαυτού σου είναι να σκέφτεσαι πως οι άλλοι έχουν χειρότερα προβλήματα. Κανείς όμως δε μπορεί να πει ότι υπάρχουν και χειρότερα γιατί έτσι κοροϊδεύει τον εαυτό του, ο πόνος είναι πόνος και δεν έχει διαβαθμίσεις! 
Τελικά υπάρχει νικητής στο παιχνίδι της ζωής; Υπάρχει ηττημένος; Μάλλον νικητές και ηττημένοι είμαστε όλοι μας, απλά ο καθένας για διαφορετικούς λόγους!
    Κρίμα σ'αυτούς που δε συνεχίζουν, κρίμα και μια ευχή: μετά απο'δω να τους περιμένει κάτι καλύτερο, κάτι που θα τους δικαιώσει, που θα ΜΑΣ δικαιώσει.
(Είχε γραφτεί 23:57 Τρίτη 18/11/08)...