...Είναι βραδιές...

...Είναι βραδιές που δε μπορεί να σε πάρει ο ύπνος...
...Βραδιές μουντές, ασφυκτικές...
...Βραδιές που ΘΥΜΑΣΑΙ!
Που θυμάσαι αυτούς που σε προσπέρασαν, όχι αυτούς που έμειναν πίσω! Τους σκέφτεσαι και δακρύζεις! Θυμάσαι ωραίες στιγμές, για κάποιο περίεργο λόγο όλα τα ωραιοποιείς και τα κάνεις να μοιάζουν τραγικά, όμως αλήθεια, τα κάνεις;
Ή όντως είναι...;
Δε το αντέχεις, πονάς!
Θυμάσαι πως έχεις αφήσει τον αριθμό τους στο κινητό σου, που δε πας να το σβήσεις γιατί δε μπορείς, γιατί πολύ απλά πιστεύεις ότι θα σε ξανακαλέσει μια μέρα, μα ο μόνος τρόπος επικοινωνίας σας είναι πλέον τα όνειρα σου... Είτε τα κάνεις ξύπνιος, είτε όταν κοιμάσαι!
Αυτές τις βραδιές λοιπόν, τις βραδιές χωρίς αστέρια, δεν υπάρχει κανένας, ούτε ένας που να σε κάνει να βγεις απο τη φυλακή σου! Μόνο ο εαυτός σου μπορεί και αυτός δυσκολεύεται, ίσως να θέλει να βασανίζεται, μάλλον αυτή είναι και η λύτρωση του!
Και αύριο που θα ξυπνήσεις όλα εντελώς ξαφνικά ως δια μαγείας θα είναι διαφορετικά! Μπορεί και κατά τη διάρκεια της μέρας να σε πιάσει και σπαστικό γέλιο! Τι γλυκανάλατη σου είναι όμως η ζωή, τη μια κλαις και την άλλη γελάς. Με κάτι τέτοια μπορεί ο οποιοσδήποτε να διαπιστώσει πόσο δυνατός είναι ο άνθρωπος, σα να προκαλεί τη ζωή λέγοντας: Χτύπα κι άλλο!
Μα έτσι είναι η άτιμη η ζωή... Η ζωή που απο΄κει που είσαι σε δευτερόλεπτα σε διαλύει.

Βέβαια εσύ δεν έχεις μάθει κάτι άλλο απο το να συνεχίζεις να ζεις: Τώρα αν με ρωτήσεις τι πρέπει να κάνεις όταν έρχονται εκείνες οι ''βραδιές'', δε ξέρω να σου πω...
Άλλωστε και μία απο αυτές τις βραδιές δεν είναι και η ΣΗΜΕΡΙΝΗ;;;