Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

...Τότε και Τώρα...


...Ξέρετε μου έχει λείψει το φοιτητικό μου δωμάτιο, σε όποιο σπίτι διατηρούσα κατά καιρούς στην Αλεξανδρούπολη, πάντα δενόμουν με το δωμάτιο μου, μπορούσα να χαθώ για ώρες εκεί μέσα ζώντας σε ένα δικό μου κόσμο, το κόσμο μου!
Καθόμουν κάτι ατέλειωτα βράδια ακούγοντας μουσική, καπνίζοντας τσιγάρο και πίνοντας κάτι!
Έβγαινα στο μπαρ του εαυτού μου και προσπαθούσα να  τον γνωρίσω, δε μπορώ να πω, τα περισσότερα βράδια το κατάφερνα!
Ήμουν μόνη αλλά τόσο γεμάτη, μετά κοιμόμουν γαλήνια...
Και για να μου δείξει η ζωή πόσο τραγική είναι υπήρχαν και κάτι άλλες νύχτες!
Αυτές που στολιζόμουν να βγω έξω στο κόσμο και όταν το έκανα ένιωθα μεγαλύτερη μοναξιά από όταν ήμουν μόνη, εκεί μέσα στη βουή του πλήθους...
Κάποτε μου άρεσε να κάνω όνειρα, κάνε όνειρα και ας μην βγουν ποτέ αληθινά, αυτό διατυμπανούσα σε όλους!
Τώρα δε μου αρέσουν τα όνειρα, με τρομάζουν!
Μου αρέσει να μη σκέφτομαι το μετά, λες και θα με απογοητεύσει...
Μια τέτοια νύχτα σαν τη σημερινή καθόμουν στο δωμάτιο μου και έγραφα, τότε δεν είχα ίντερνετ, ούτε blog, είχα μερικά φύλλα και ένα στυλό! Τότε δεν είχα αναγνώστες να μπουν να διαβάσουν τα λόγια της ψυχής μου, είχα μια συγκάτοικο που της τα διάβαζα, τώρα τη θέση της πήρατε εσείς!
Τότε πίστευα ότι στον άντρα που θα διαβάσω αυτά που γράφω θα είναι και το άλλο μου μισό, αυτός που θα τα μοιραστώ όλα, τώρα βρήκα τον άντρα αυτόν και του τα διάβασα αλλά δε με νοιάζει το μετά μαζί του παρά μόνο το τώρα!
Τότε ήμουν στο φοιτητικό μου δωμάτιο, τώρα επέστρεψα στο σπίτι μου, όχι σε αυτό που γυρνούσα τότε  τα σαββατοκύριακα κάθε φορά που δεν είχα μάθημα και με περίμενε ο μπαμπάς μου και η μαμά μου!
Τώρα μένω σε ένα διαφορετικό σπίτι, με περιμένει μόνο η μαμά μου!
Ο μπαμπάς μου ταξιδεύει σε άλλους ουρανούς, ίσως με βλέπει...
Ίσως με περιμένει κι αυτός...
Τότε ήμουν τόσο ξέγνοιαστη, τώρα μου αρκούν αυτά που έχω...
Τότε έκανα όνειρα... Τώρα δε κάνω...
Μου αρέσει να ζω το τώρα χωρίς να περιμένω τίποτα! Το τίποτα δε μπορεί να σε απογοητεύσει...
Τότε ήμουν η Κατερίνα, τώρα είμαι η ΚΑΤΕΡΙΝΑ...
Αλλά όπως τότε ετσι και τώρα κάτι τέτοιες νύχτες που εκφράζω τη ψυχή μου μέσα σε μερικές λέξεις δακρύζω...


22 σχόλια:

Σκορπινα είπε...

όλα αλλαξανε από τότε μέχρι τώρα. όλα εκτός από 1. Αυτό που έχεις μέσα σου. Γιαυτό όλα μοιάζουν ίδια..

Πάντα να γράφεις..Ξορκίζεις τη μοναξιά. Πάντα να μιλάς με το μέσα σου...

Φιλί και κουράγιο..Όλα θα περάσουν μια μέρα...

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο είπε...

κάτι πήρε το ματάκι μου για την έλλειψη ονείρων!ως γνήσια ονειροπόλα σε συμβουλεύω να μην σταματήσεις ποτέ μα ποτέ να ονειρεύεσαι!ξανάρχισε να κάνεις όνειρα.όνειρα άπιαστα,υπερμεγέθη.όνειρα παραδεισένια.και που ξέρεις,ίσως ο μπαμπάς σου να βρίσκεται στο ίδιο σύννεφο με τον παππού μου..και μας βλέπουν,και θα χαίρονται όσο εμείς είμαστε χαρούμενοι!

*Καλό σου βράδυ! :*

giorgos είπε...

katiiiiiiiiiiiina

Katerinanina είπε...

Ναι Σκοπρίνα μου αυτό δεν άλλαξε, αλλάζουμε χαρακτηριστικά αλλά ποτε το κοσμό του χαρακτήρος μας! για αυτό την μικρή αλλαγή μόνο οι πολύ κοντινοί μας μπορούν να την δουν ενώ όλοι άλλοι λένε ότι είμαστε ίδιοι! Μάλλον καιρός να αλλάξω περισσότερο...

Katerinanina είπε...

Joanne the lunatic dreamer ηξερα οτι καποιος θα μου σχολιασει αυτο για τα ονειρα, ναι ξερω εχω προσδοκιες αλλα προς το παρον φοβαμαι λίγο, δε ξερω σε τι να πιστεψω! και μακαρι να μας βλεπουν απο εκει ψηλα η και ακομη καλυτερα να μας βοηθουν στις δυσκολες στιγμες μας!!!

Katerinanina είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Katerinanina είπε...

giorgo eipame tote Κατερίνα και τώρα ΚΑΤΕΡΙΝΑ! KATIIIINA MONO GIA TH PARTH SOY KAI METAXY MAS MH TA VGAZEIS OLA STH FORA :-)

Μπλέκ είπε...

Πολύ ωραίο blog...και πολύ ωραία ανάρτηση...μου άφησε μια γλυκιά μελαγχολία...
Καλημέρα.

Katerinanina είπε...

na eisai kala antarth mou gia ta sxolia sou! eytyxws pou h melagxolia pou sou afhse htan glykia...
:-)

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Συνεχισε να κανεις ονειρα ακομα και αν δεν πραγματοποιηθουν.Να εισαι παντα καλα και καλη εβδομαδα.

Ανώνυμος είπε...

Υποθέτω πως στη φωτογραφία θα είσαι εσύ,είσαι μια κούκλα,άφησε το παρελθόν και ζήσε.Κάνε όνειρα και ζήσε τη ζωή που εσύ θέλεις.
Μην πετάξεις το παρελθόν,είναι κομμάτι του εαυτού σου αλλά μην το αφήσεις να σε διαλύσει.
καληνύχταα*

Katerinanina είπε...

glukia mou kapoia egw eimai kai zw apla erxontai kapoies nyxtes, nomizw tis ksereis kala aytes kai einai tote pou 8elw na grapsw oti me pona, gi;ayto ta perissotera post mou einai 8limmena! den eimai panta etsi...
:-) sou stelnw twra ena xamogelo kai perimenw na dw kai apo sena meta...

Katerinanina είπε...

exeis diko skroutzako mou...
<>!

Sofia Michalopoulou είπε...

tetoies nyxtes exoyme oloi...alla moy aresoyn merikes fores...marsei h monaksia tous..

Unknown είπε...

Με συγκίνησε η όλη σου γραφή. Διάχυτη η ευαισθησία σου. Δεν έχει σημασία το εάν μεγάλωσες. Τα όνειρα πρέπει πάντοτε να υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού και της καρδιάς μας. Δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να υλοποιηθούν. Και φυσικά μπορούν, φτάνει να υπάρχει θέληση. Σε όποια ηλικία και εάν βρισκόμαστε μας ακολουθεί ο παιδικός μας χαρακτήρας, έστω και στην εξασθενημένη του μορφή. Είμαι σίγουρη πως ο πατέρας σου κοιτάζει και σε καμαρώνει. Όσο μακριά σου και αν είναι σωματικά, εξακολουθεί να είναι στο πλάι σου, μέσα σου...

Κουράγιο θέλει η ζωή και δύναμη. Να' σαι καλά!! =)

John Kalantzis είπε...

Πολύ καλάίσθητο ιστολόγιο και πολύ όμορφος ο γραπτός σου λόγος!..
Και εγώ αναπολώ τα φοιτητικά χρόνια... Όμως, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, από κάθε περίοδο της ζωής μας "κάτι" λείπει... Τότε μου έλειπε η σύντροφος-λιμάνι μου. Τώρα που τη βρήκα μου λείπει η ανεμελιά της εποχής και τα νιάτα (40άρης ων..).
Παρ'όλα αυτά, εγώ ως γνήσιος αιθεροβάμων, θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Σε συμβουλεύω να κάνεις και εσύ το ίδιο αν θέλεις.
Keep on dreaming λοιπόν!..

Σ'ευχαριστώ και για την επίσκεψή σου στο ταπεινό μου ιστολόγιο.

John Kalantzis είπε...

Μόλις είδα ότι το επάγγελμά σου είναι νηπιαγωγός σαν τη μητέρα μου! Εγώ είμαι τέκνο εκπαιδευτικών (δάσκαλος ο πατέρας...), οπότε όπως καταλαβαίνεις θα έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια :-))!

Ανώνυμος είπε...

Σου μιλάει άνθρωπος που την απόσταση Αθήνα-Θεσσαλονίκη την είχε για απόσταση "σπίτι-περίπτερο" γιατί στη φοιτητική Θεσσαλονίκη δεν χωρούσα κ στην πατρίδα Αθήνα περίσσευα...
Κ τώρα που συνεχίζω σπουδές εξωτερικό δεν με χωράει κανένα σπίτι.

Αλλά παρ όλα αυτά καταλαβαίνω την νοσταλγία, όχι τόσο ότι μου λείπει η Θεσσαλονίκη αλλά τα όσα σηματοδοτούσε εκείνη η εποχή που τότε δεν τα εκτίμησα σωστά!

Katerinanina είπε...

Sofia Michalopoulou καποτε μου αρεσε η μοναξια, και τωρα τη χρειαζομαι αλλα σε μεγαλες δοσεις με τρελαινει...

Katerinanina είπε...

AlithoVittoria ποσο γλυκο το σχολιο σου, ξερεις να ταιριαζεις τις λεξεις πολυ ομορφα! σιγα-σιγα ξαναξεκινω να κανω ονειρα, ελπιζω να μη μου βγουν ξινα... :-)

Katerinanina είπε...

καλε μου MeteoJohn τεκνο εκπαιδευτικων :-)
συμφωνω απολυτα στο γεγονος πως παντα κατι ψαχνουμε, ακριβως τα ιδια εψαχνα, και αν βρισκεις το ενα επιζητας το αλλο! η φυση μας ειναι ετσι, νομιζω πως ποτε δεν ειμαστε 100% ευχαριστημενοι για μεγαλο χρονικο διαστημα αλλα αυτη ειναι και η μαγεια της ζωης αλλωστε...
και εγω ευχαριστω για την επισκεψη!

Katerinanina είπε...

*Douli* μου ακριβως, δε σου λειπει το μερος αλλα οτι σε στιγματισε που αν γινοταν τωρα θα το χειριζοσουν αλλιως! αλλα ξερεις τι μου ειπε μια φιλη μου: μη λες ποτε οτι μετανιωσες ή οτι κατι θα εκανες αλλιως αφου αυτα που περασες σε διαμορφωσαν, σε εκαναν αυτο που εισαι, και αν κατι ειναι κακο καντο δημιουρικο χαρακτηριστικο σου και οχι εχθρο σου (αυτο το τελευταιο ηταν δικο μου και το πιστευω απολυτα απλα ειναι δυσκολο να το κανει κανεις)!