Έβαλα τα μυρωδικά μου... Φόρεσα τα πιο όμορφα κοσμήματα μου και επισκέφτηκα το ιστολόγιο του κυρίου JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟΥ! Να παραλάβω με τιμή το βραβειάκι μου...
Αν και θυμάμαι ότι παίζει να το έχω ξανακάνει, θα το απαντήσω...
Πρέπει να πω 7 αλήθειες μου και έπειτα να επιλέξω 15 ιστολόγια να κάνουν το ίδιο...
Λοιπόν είστε έτοιμοι...
Πάμε...
Χαχαχαχα!!!
1) Μην κανονίζεις μαζί μου έξοδο και μετά την ακυρώσεις, θα σε σκοτώσω!
2) Μην αρχίζεις να μου μιλάς και να μου μιξοκλαίς για χαζογκομενίστικα θέματα!
Του τύπου: ''Γιατί δε με πήρε τηλέφωνο, πέρασε μια μέρα''!
Και άλλα τέτοια χωρίς νόημα!
Hellooooo... Κοίτα τι γίνετε γύρω σου...
3) Μην αρχίσεις να σκαλίζεις τα πράγματα του δωματίου μου χωρίς να με έχεις ρωτήσει!
4) Προτιμώ να βγαίνω από τις 7 το απόγευμα από το σπίτι για καφέ
και να καταλήγω 6 τα ξημερώματα σπίτι, από το να μου πεις θα έρθω 12 να σε πάρω για
club!
5) Πολλές φορές στεναχωριέμαι και αγχώνομαι για πράγματα που δεν έχουν σημασία!
Όπως γιατί π.χ. η γάτα του γείτονα με κοίταξε στραβά!
6) Θεωρώ πως οι γυναίκες φίλες είναι αναγκαίες...
Αλλά αν δεν υπάρχουν αγόρια στη παρέα δεν έχει πλάκα!
Και τέλος...
7) Είμαι πεπεισμένη πως κάποτε θα έχω το τέλειο σπίτι, τη τέλεια δουλειά και τον τέλειο σύζυγο. Αλλά ακόμη και τότε κάτι θα μου λείπει!
Και τώρα επειδή δε θυμάμαι ποιοι το έχετε κάνει και ποιοι όχι θα επιλέξω
τα 15 πρώτα ιστολόγια που φαίνονται στα αριστερά του δικού μου,
βάση με το ποιος έκανε τελευταία ανάρτηση!
Και επειδή μερικά ιστολόγια είναι περισσότερο ενημερωτικά,
και μάλλον δε θα συνεχίσουν το παιχνίδι, έβαλα και κάνα-δυο ακόμη!
Χρόνια πολλά σε όλους τους Γιώργηδες και τις Γεωργίες... Και υπάρχουν πάαααρα πολλοί στης Ελλάδα! Χρόνια πολλά στο μπαμπούλη μου που σαν σήμερα γιόρταζε και δε του άρεσαν ποτέ υποτίθεται οι πολλές εκπλήξεις αλλά πάντα ενθουσιαζόταν με το δικό του τρόπο! Χρόνια πολλά και ελπίζω να τα ακούει από εκεί ψηλά! Χρόνια πολλά και στον Γιώργο μου και μια ευχή να είναι πάντα καλά! Χρόνια πολλά ζουζούνι μου και ένα να θυμάσαι: ΠΟΤΕ ΤΗ ΔΩΗ ΘΟΥ! (Δικιά μας διάλεκτος για όσους δε κατάλαβαν)!
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αξίζουν όλες οι συμβάσεις που ακολουθούμε στη ζωή μας!
Πρέπει να είμαι η καλή κόρη, η υποστηρικτική κ.τ.λ.
Πρέπει να είμαι καλή γκόμενα, να μην απατώ, να μην κοροϊδεύω...
Ή να είμαι η καλή φίλη, να είμαι πάντα εκεί για τον άλλον ακόμη και αν γαμώτι μου δεν έχω όρεξη ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό να ακούσω!
Και ενώ δε μου φταίει κανένας νιώθω ότι μου φταίνε όλοι!
Αν είχα ευκαιρία θα τα παρατούσα όλα!
Και νιώθω πως είμαι αχάριστη, γιατί έχω οικογένεια που με βάζει πάνω από όλα!
Έχω αγόρι που με θέλει και με αγαπά...
Εγώ δε τη παλεύω!
Και όσο κι αν ονειρεύομαι ιδανικές καταστάσεις ξέρω πως ποτέ δε θα κάνω τίποτα από όλα αυτά που σκέφτομαι για διάφορους λόγους όπως π.χ. δε μπορώ να ταξιδέψω όλο το κόσμο γιατί πολύ απλά τώρα δεν έχω λεφτά να κατέβω για ένα καφέ σε αυτή τη φάση της ζωής μου!
Και όμως πάλι τα βαριέμαι όλα, και θέλω να αλλάξω σχέση που μετρά 3,5 χρόνια plus από τα 19 μου, ή πόλη αν και έχω μετακομίσει εδώ και ένα χρόνο!
Τάσεις φυγής θα το πουν οι ψυχολόγοι!
Τάσεις Κατερίνας θα τις έλεγα εγώ...
Εσείς τι πιστεύετε;
Πότε πρέπει να παρατάμε ότι μέχρι τώρα μας χαρακτηρίζει χωρίς να είναι απαραίτητα κακό;
Και πως να παίρνουμε την ευθύνη των πράξεων μας ενώ μετά σχεδόν πάντα μετανιώνουμε;
Πάλι απορίες... Χιχι!
Βέβαια όλα λύνονται αν κάποιος είναι πρόθυμος να μου προσφέρει 1 ψωροεκατομμυριάκι ευρώ να κάνω κάνα ταξιδάκι μωρέ το άμοιρο...
Σήμερα είναι Πάσχα, ξύπνησα με μια παράξενη διάθεση! Μέχρι πριν από λίγο καιρό είχα ξεχάσει να κάνω σκέψεις για το μέλλον που με ηρεμούσαν, τώρα τις ξανακάνω φοβούμενη να μη συμβούν τα εντελώς αντίθετα από αυτά που θέλω!
Σήμερα έκανα απλά μια διαπίστωση, πως όλη μας η ζωή περιστοιχίζεται από δεσμεύσεις!
Η οικογένεια σε δεσμεύει: <<Πρέπει όλοι μαζί να κάνουμε Πάσχα, οικογένεια είμαστε και μπλα-μπλα-μπλα>>!
Η σχέση σε δεσμεύει, ακόμα και αν ο άλλος είναι ο super φιλελεύθερος πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του θέλει τη παραδοσιακή κοπέλα, αυτή που όταν ο άντρας αυτός γίνετε μωρό να είναι εκεί να τον νταντέψει!
Επομένως δε μπορείς να κάνεις πράγματα που ίσως θες γιατί απλά έχεις σχέση!
Επίσης τα λεφτά σε δεσμεύουν, αν δεν έχεις φράγκα για έξω τότε δε τη παλεύεις!
Είμαι σε μια φάση που νομίζω ότι πιέζομαι από όλους και από όλα χωρίς όμως ουσιαστικά να με παιδεύει κανείς!
Όλα είναι μες το μυαλό μου μήπως;
Άραγε είμαι εγώ αυτή που δεσμεύει τον εαυτό μου απόλυτα και υποτακτικά και κανένας άλλος;
Και εκεί είναι που κάθε φορά σε ότι αποφασίζω να κάνω στη ζωή μου πάω πίσω, εκεί είναι που τα μετανιώνω όλα!
ΟΛΑ ΟΜΩΣ!
Γι' αυτό φοβάμαι τις αλλαγές, τις τρέμω για να μη μετανιώσω μετά!
Και μη μου πείτε είναι καλύτερο μια στιγμή χαράς και έπειτα 100 μετάνοιας!
Ας έρθει το καλοκαίρι, ας δουλέψω να έχω να κινούμε και ίσως τότε όλα αλλάξουν!
Αλλά ,μόνο με το <<ας>> δε γίνετε τίποτα!
Στη πράξη τι κάνω;;;
Σε μια άλλη εκδοχή το τραγουδάκι της Adele, πολύ όμορφη εκδοχή :-)
Και σε όσους δε πιστεύουν εύχομαι πάλι <<καλή ανάσταση>>, και ελπίζω να έπιασαν το μήνυμα!
Δυστυχώς χάθηκα λίγο αυτές τις μέρες λόγω υποχρεώσεων αλλά υπόσχομαι πως την επόμενη εβδομάδα θα επιστρέψω δριμύτρελη...:-)
Μου λείψατε όλοι... Σας έβαλα ένα μελωδικό τραγουδάκι που ταιριάζει γάντι στις μελαγχολικές μέρες που περνάμε είτε λόγω ότι διανύσαμε την εβδομάδα των Παθών, είτε λόγω της τραγικής οικονομικής κατάστασης που περνάμε...
Νιώθω σα να με βίασαν και να μου την πήραν απότομα! Και κλαίω για το κόσμο που ζούμε, κλαίω που βλέπω παιδιά να γεννιούνται και να μη παίρνουν αυτό που τους αξίζει και να χάνουν κι αυτά ότι πολυτιμότερο έχουν: τη παιδική τους αφέλεια! Είναι σαν έγκλημα!
Σήμερα καθόμουν με κάτι φίλους για ρετσίνα και πέρασε ένα κοριτσάκι μια σταλιά, μέσα στη βροχή, βρώμικο και πεινασμένο και όλοι το έδιωχναν! Μια αθώα ψυχή που άλλοι την στέλνουν... Της δώσαμε φαγητό και δεν υπήρχε το ευχαριστώ που μας είπε μέσα από τα όμορφα ματάκια του! Αυτό το παιδί έπρεπε να μεγαλώνει ΚΑΝΟΝΙΚΑ! Κοίτα ειρωνεία όμως; Σε άλλα παιδιά παίρνεις δώρο μια κούκλα και αν δεν είναι barbie στη πετάνε στα μούτρα, και σε άλλα να δίνεις μια πατάτα και να λαμποκοπάνε!
Σιχαίνομαι το κόσμο που φτάσαμε μέχρι εδώ και μαζί με αυτόν και τον εαυτό μου! Συγχαίρω τους γονείς μου που δε μου είπαν ποτέ να μη κάνω παρέα με κάποιο παιδάκι λόγο χρώματος ή εθνικότητας! Από μικρή με θυμάμαι να το κάνω φίλο μου το πιο απόμακρο και ταλαιπωρημένο παιδί... Ο ρατσισμός που βιώνουν καθημερινά τέτοια παιδιά είναι τεράστιος γιατί δεν είναι μόνο όσοι τα αποφεύγουν αλλά και αυτοί που τα λυπούνται δε κάνουν κάτι διαφορετικό!
Ας αναρωτηθούμε όλοι τι πραγματικά κρύβουμε μέσα στη ψυχή μας και ας δεχτούμε τα λάθη μας, κανείς δεν είναι τέλειος και ούτε μπορεί να γίνει... Αλλά εφόσον υπάρχουν τόσες επιλογές γιατί οι περισσότεροι επιλέγουμε το χειρότερο;;; Όταν ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση ήμουν σε διάθεση συγκίνησης αλλά τώρα είμαι θυμωμένη... Θυμωμένη με όλους και πάνω από όλα με μένα! Καμιά φορά βλέπω ανθρώπους γύρω μου και θέλω να τους αρχίσω στα χαστούκια, μα καλά σε ποιο κόσμο ζούνε;;; Αλλά και πάλι ξέρεις τι σκέφτομαι: <<κάποτε παιδιά ήταν κι αυτά, δε ξέρεις τι τράβηξαν και έγιναν έτσι>>!
Η ζωή δύο πράγματα με δίδαξε τελευταία: 1) Το ότι μπορείς να κατανοήσεις το καθένα για οτιδήποτε κι αν έκανε! Προσέξτε να τον κατανοήσεις όχι να τον δικαιολογήσεις! 2) Τυχεροί είναι αυτοί που είναι γλειφτρόνια και αναίσθητοι! Εγώ είμαι από τους άτυχους ελπίζοντας πως κάποτε θα εφευρεθεί μια χρονομηχανή και θα γυρίσω πίσω να ζήσω έστω για μια μέρα την αθωωότητα που τόσο απότομα μου στέρησαν...
... Όταν αρχίζει ο κατήφορος λένε, δε σταματάει παρά μόνο όταν είσαι στο χείλος του γκρεμού και ετοιμάζεσαι να πέσεις!
Δεν ενδιαφέρει κανένα το πως έφτασες εκεί, του κεφαλιού σου πιστεύουν...
Αν πέσεις πάλι εσύ θα φταις αφού το επέλεξες, μα τι να κάνεις που δεν υπάρχει γυρισμός...
Αν πάλι κάποιος άλλος σου δώσει τη τελειωτική σπρωξιά και πάλι εσύ φταις, εσύ τον είχες μαζί σου, κανένας δε νοιάζεται για τις συνθήκες πτώσης...
Φτάνει που έπεσες από την επιλογή σου!
Κρίμα...
Πέφτοντας κραύγασες... <<Αγάπη>>, μα κανείς δε σ' άκουσε, ούτε καν το παρεάκι σου...
Μα δε το ξέρεις πως κι όταν η αγάπη γίνετε κραυγή τρομάζει;...
Ακόμη κι αυτοί που σ' αγαπούν θα το πουν: <<... Αυτός και το κεφάλι του φταίει>>, θα κλάψουν μα θα σε ξεχάσουν...
Δε το ξέρεις;
Αφού έτσι γίνετε πάντα!
Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι στη ζωή, περαστικοί, ο καθένας για ένα σκοπό, είτε μεγάλο, είτε μικρό, δεν έχει σημασία, σκοπός είναι...
Μα δε παύουμε να' μαστε περαστικοί...
Αφήνουμε πάντα το αποτύπωμα μας έστω κι αν όλοι κάποτε ξεχνιόμαστε!
Μα έτσι είναι η ζωή, πάντα περαστική...
Εμπνευσμένο από ένα βιβλίο που είχα διαβάσει της Αλκυόνης Παπαδάκη (Σαν Χειμωνιάτικη Λιακάδα)!!!
.jpg)
