Όσος καιρός κι αν περνά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ!
Θέλω να μιλήσω γενικά για κάποιες αντιλήψεις μου! Ξεκινάω με το θέμα της δύναμης του κάθε ανθρώπου, και όταν λέω δύναμη δεν εννοώ τη μυική αλλά αυτή που κάθε ψυχή κρύβει μέσα της!
Ας μη γελιόμαστε πόσες φορές κάποιος απο μας δεν έχει πει: Αν γίνει αυτό εγώ δε θα το αντέξω! Κ.α. παρόμοια όπου πάντα ρε γαμώτο έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσουμε τους μεγαλύτερους μας φόβους αλλά πάντα το ξεπερνάμε! Είναι σα να λέμε στη μοίρα χτύπα κι άλλο αντέχω! Σε μια δύσκολη στιγμή μου χάνοντας ένα αγαπημένο πρόσωπο συνειδητοποίησα πόσο δυνατός άνθρωπος είμαι αλλά ήταν και τότε που έχασα κάτι απο τη παιδικότητα μου!
Τώρα όταν βλέπω ανθρώπους να αναλώνονται στα μικρά και οργίζομαι! Ακούω κοριτσάκια να τσιρίζουν όταν τους στείλει μήνυμα ο γκόμενος, ακούω γυναίκες να υπερ-αναλύουν το τρόπο πλυσίματος των ρούχων τους, ακούω πολιτικούς να λένε ξανά τα ίδια και τα ίδια και πάλι να υπάρχει λαός να τους ακολουθεί, ακούω άντρες να μιλάνε για το ποδόσφαιρο λες και χάνεται η ζωή τους, ακούω αγόρια να κάνουν όνειρο ζωής το facebook λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο! Και νευριάζω με όλους αυτούς που μπορεί να είναι τόσο αναίσθητοι με όλους και με όλα και ασχολούνται με ασήμαντα πράγματα! 
Μα μέσα μου ξέρω πως δε νευριάζω πραγματικά αλλά ζηλεύω που αυτοί μπορούν και το κάνουν, που μπορούν να ασχοληθούν 4 ώρες με όζες και κραγιόν γιατί εγώ δε μπορώ και έχω ξεχάσει πλέον πως είναι να πονά το στομάχι σου όταν περιμένεις κάτι που θέλεις πολύ!
Μπορεί να ήταν λίγο μπερδεμένο αλλά αυτές ήταν οι σκέψεις μου! Θα χαρώ να ακούσω απόψεις άλλων :-)
