...Ευτυχία...

Ευτυχία τι δύσκολη λέξη... Ή μήπως όχι;

Ξύπνησα σήμερα με μια περίεργη διάθεση, ήταν λες και πάλευα όλη τη νύχτα να αποφύγω τους δαίμονες του εαυτού μου...
Με μια μάχη εσωτερική που διαρκούσε ενόσω διαρκούσαν και τα όνειρα μου!
Έπειτα άνοιξα τα μάτια μου κάπως νωχελικά και άρχισα να μιλάω με τον εαυτό σε μια συζήτηση αργή και βασανιστική έβγαλα κάποια συμπεράσματα!

Η ευτυχία είναι στιγμές, μικρές αδιόρατες, γραμμές στη σελίδες της ζωής μας!

Είναι ανάσες, μνήμες που χαράχτηκαν κάποια στιγμή απροσδιόριστα μέσα μας!

Μπορεί να την ζήσεις κάνοντας ένα περίπατο, νιώθοντας το ελαφρό αεράκι να σου χτυπά το πρόσωπο. Mη την αφήσεις να φύγει πάρε μια βαθιά αναπνοή και τότε θα νιώσεις έτσι χωρίς λόγο το στομάχι σου να κάνει πεταλούδες!

Ή βλέποντας ζευγαράκια στο δρόμο να περπατάνε και να χασκογελάνε χωρίς και αυτοί να έχουν κανένα προφανή λόγο παρά μόνο το ότι ζουν εκείνη τη στιγμή!

Ευτυχία είναι η θάλασσα που αδιάκοπα πηγαινοέρχεται με τα κύματα της και όμως ξέρεις ότι θα είναι πάντα εκεί!

Ευτυχία είναι τα αδέσποτα σκυλάκια που ξέγνοιαστα την αράζουν κάτω από τον ήλιο και δεν τους λείπει τίποτα!

Ευτυχία... Ευτυχία...

Στιγμές μικρές, στιγμές απροσδιόριστες!

Να ξυπνάς το πρωί με μια αίσθηση πληρότητας και ας τα έχεις χάσει όλα...

Ευτυχία...

Να ξέρεις πως ότι και να σου συμβεί πάντα έστω και ένας άνθρωπος θα μείνει δίπλα σου να το ξεπεράσετε μαζί...

Ευτυχία είναι να εκτιμάς το γεγονός ότι μετά από αυτό που ζεις τώρα μπορεί να υπάρχει κάτι άλλο είτε κακό, είτε καλό αλλά ακόμη και αν δεν υπάρχει εσένα να μη σε νοιάζει γιατί απολαμβάνεις αυτό που ζεις τώρα!

Ευτυχία είναι να βγεις στους δρόμους με μερικούς φίλους και να σε πιάνει σπαστικό γέλιο χωρίς να ξέρεις το γιατί...

Ευτυχία είναι να αγαπάς χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα...

Ευτυχία είναι... Ευτυχία είναι...

Στιγμές μικρές καθημερινές, στιγμές που συνειδητοποιούμε πως είμαστε άνθρωποι, στιγμές που δεν ρίχνουμε ευθύνες στον εαυτό μας ούτε σε κανέναν άλλον γύρω μας γιατί πολύ απλά ότι συμβαίνει πλέον δε μας αγγίζει... Δε μας φθείρει...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ :-) !!!

...Χμ...

 

 Που λέτε κοιμήθηκα προχθές το βράδυ με την αγωνία να ξυπνήσω το πρωί να δω τα αποτελέσματα για τις θέσεις κοινωφελούς εργασίας που είχα κάνει προ πολλού τα χαρτιά! Ξύπνησα που λέτε με μία χαρά και μία γλυκιά προσμονή εφόσον είμαι σε μια φάση που χρειάζομαι αγωνιωδώς δουλειά όχι μόνο για να νιώσω ότι προσφέρω αλλά κυρίως για λόγους διαβίωσης!

   Άνοιξα λοιπόν τον υπολογιστή μου, έκανα το καφέ μου, πήρα και μερικά τηλέφωνα και περίμενα να δω το όνομα μου στις λίστες!
   Κάτι που φυσικά δεν είδα και ας περίμενα μέχρι το απόγευμα να βγουν τα όλες οι λίστες!
Και ξέρετε τι κατάλαβα πως έπρεπε να έχω ένα ανήλικο παιδί και έναν άνεργο άντρα για να μπω στα 5μηνα, όπου ως νέα κάτω των 30 θα αμειβόμουν με το τεράστιο ποσό των 525 ευρώ!
   Ότι και να λέω βέβαια τώρα πικρίας λόγια είναι επειδή δεν μου δίνετε η ευκαιρία να ανοίξω τα φτερά μου μια φορά έτσι όπως θα ορίσω εγώ!
   Από μικρή δεν είχα τις τρελές απαιτήσεις, ποτέ δε μου έλειψε τίποτα αλλά και εγώ ποτέ δε ζητούσα παράλογα πράγματα για να μου λείψει!
   Καμιά φορά ζήλευα άτομα που έλεγαν: σήμερα θα πάω κρουαζιέρα με πέντε φίλους, όλο το αιγαίο, 10ήμερο! Μα καλά μόνο τα έξοδα να ναυλώσεις τόσες μέρες ένα ιστιοπλοϊκό, πέραν την καθημερινή αμοιβή του καπετάνιου για μένα ήταν ένα όνειρο καλοκαιρινής νυχτός!
   Ή άκουγα γυναίκες να μιλάνε για παπούτσια και τσάντες louboutin ή louis vuitton, και μου ερχόταν να τους πω ρε κορίτσια κι εγώ ψωνίζω και είμαι μες τη μόδα γιατί έχω γούστο και δε χρειάζεται να δώσω άπειρα λεφτά! Δεν έχω βρει εγώ από παζάρια κομμάτια με ελάχιστα ευρώ που έχουν φρίξει όλοι από που και πόσο τα πήρα! Θέμα αισθητικής είναι το στυλ!
   Σήμερα κατέβηκα στην αγορά να πληρώσω κάτι λογαριασμούς, πήρα τηλέφωνο κάποιο βύσμα μπας και κάνει τίποτα για καμιά δουλειά αλλά ξέχασα δεν έχω ανήλικο παιδί και σύζυγο άνεργο στα 23 μου, τι συμφορά!!!
   Πέρασα από τα zara και δεν άντεξα στο καταναλωτικό μου εγκέφαλο που δίνει εντολές να ξοδεύω τα τελευταία μου λεφτά λες και δεν υπάρχει αύριο!
   Ψώνισα κάτι καμηλό γοβάκια που τα είχα βάλει καιρό στο μάτι σε εκπτωσιακή τιμή των μόλις 15,99 ευρώ και ένιωσα για λίγο ωραίο γκομενάκι!
   Έπειτα είχα κανονίσει να πάω για καφέ αλλά ακυρώθηκε και έτσι γύρισα σπίτι με μια έκφραση ανολοκλήρωτου!

Θέλω κάτι που δε μπορώ να έχω, και δεν εννοώ κάποιον άντρα δόξα το Θεό σε αυτόν το τομέα καλά πάμε!

Δεν έχω όρεξη να ονειρευτώ τρώγοντας τις μασημένες μπουκιές που μου προσφέρει μια κοινωνία προς κατάρρευση εκβιάζοντας με ότι πρέπει να λέω και ευχαριστώ για τα ψίχουλα!

Εμ... Και πρώτη φορά με μαύρο και να το ευχαριστηθείς γίνετε; 
ΔΕ ΓΙΝΕΤΕ!!!

Έτσι για να ξεφεύγουμε λίγο κάτι με Ιταλικό αέρα!!!

...Λόγια της στιγμής...

 Σήμερα δεν είχα σκοπό να γράψω, σήμερα από το πρωί βλαστημώ τη μέρα που ξημέρωσε και μόνο τώρα κρυμμένη στα δίχτυα της νύχτας ηρέμησα, αφέθηκα! Σαν τα όντα του υπονόμου ξυπνώ όταν οι άλλοι κοιμούνται...
   Κατέβασα το τελευταίο επεισόδιο της αγαπημένης μου σειράς και μετά είπα να δω κάτι άλλο, σκέφτηκα να κάνω ένα τσιγάρο αλλά ποιος αναπνέει μετά την αποπνικτική ατμόσφαιρα που αφήνει!
   Αύριο περιμένω να γίνει κάτι που ίσως μου αλλάξει τη καθημερινότητα, είπα στη μαμά μου να ευχηθεί να γίνει!
   Αν με ρωτούσαν που θα ήθελα να βρίσκομαι απόψε δε θα ήξερα τι να τους πω, νιώθω μια απέραντη απραξία μέσα σε αυτόν τον κόσμο που κυλά γύρω μου σε ρυθμούς τάχιστους, σε ρυθμούς που μας κάνουν να τρέχουμε!
   Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε, δε το λέω απαισιόδοξα αλλά αν το καλοσκεφτείς πέραν του ότι καταφέρνει ο καθένας από εμάς ο τελικός προορισμός είναι πάντα ο ίδιος, δε σου αφήνει καμιά επιλογή!

ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ!

   Πόσο περίεργο ακούγεται, όλοι μας αφήνουμε ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό που λέγεται ζωή, βίος!
Άλλος μικρό και άλλος μεγάλο, άλλος δε προλαβαίνει, άλλος δε μπορεί να προλάβει!
   Ερχόμαστε και φεύγουμε, αλήθεια μετά που πάμε; Πάμε κάπου ή τσάμπα τόσα όνειρα για τον παράδεισο;
   Χιλιάδες ερωτηματικά μέσα στο κεφάλι μου, κάθε μέρα και διαφορετικά!
Άραγε εμείς οι άνθρωποι έχουμε απόλυτα προσωπική άποψη ή όλες μας οι σκέψεις είναι συνθέσεις άλλων;

Αύριο θα μάθω αν θα πάω για ψώνια έτσι για να νιώσω ότι έχω χρήματα, αύριο θα βγω και θα αγοράσω τη πρώτη χαζομάρα που θα μου γυαλίσει, θα σταματήσω να σκέφτομαι τι έχω να πληρώσω, ποιους να συντηρήσω και θα κάνω ότι χαζομάρα μου έρθει, δε θα μετανιώσω, το αποφάσισα!

Ίσως επιτέλους βρω και το σκύλο που θέλω να υιοθετήσω και θα πάω μαζί του για καφέ!

Αύριο θα χαμογελάω σε όλους και ας μην έχω προφανές λόγο...

Αύριο...

Αύριοοοο...

Αύριο θα είναι μία νέα μέρα...

Αλλά αλήθεια θα είναι;

...Τότε και Τώρα...

...Ξέρετε μου έχει λείψει το φοιτητικό μου δωμάτιο, σε όποιο σπίτι διατηρούσα κατά καιρούς στην Αλεξανδρούπολη, πάντα δενόμουν με το δωμάτιο μου, μπορούσα να χαθώ για ώρες εκεί μέσα ζώντας σε ένα δικό μου κόσμο, το κόσμο μου!
Καθόμουν κάτι ατέλειωτα βράδια ακούγοντας μουσική, καπνίζοντας τσιγάρο και πίνοντας κάτι!
Έβγαινα στο μπαρ του εαυτού μου και προσπαθούσα να  τον γνωρίσω, δε μπορώ να πω, τα περισσότερα βράδια το κατάφερνα!
Ήμουν μόνη αλλά τόσο γεμάτη, μετά κοιμόμουν γαλήνια...
Και για να μου δείξει η ζωή πόσο τραγική είναι υπήρχαν και κάτι άλλες νύχτες!
Αυτές που στολιζόμουν να βγω έξω στο κόσμο και όταν το έκανα ένιωθα μεγαλύτερη μοναξιά από όταν ήμουν μόνη, εκεί μέσα στη βουή του πλήθους...

Κάποτε μου άρεσε να κάνω όνειρα, κάνε όνειρα και ας μην βγουν ποτέ αληθινά, αυτό διατυμπανούσα σε όλους!

Τώρα δε μου αρέσουν τα όνειρα, με τρομάζουν!
Μου αρέσει να μη σκέφτομαι το μετά, λες και θα με απογοητεύσει...
Μια τέτοια νύχτα σαν τη σημερινή καθόμουν στο δωμάτιο μου και έγραφα, τότε δεν είχα ίντερνετ, ούτε blog, είχα μερικά φύλλα και ένα στυλό! Τότε δεν είχα αναγνώστες να μπουν να διαβάσουν τα λόγια της ψυχής μου, είχα μια συγκάτοικο που της τα διάβαζα, τώρα τη θέση της πήρατε εσείς!
Τότε πίστευα ότι στον άντρα που θα διαβάσω αυτά που γράφω θα είναι και το άλλο μου μισό, αυτός που θα τα μοιραστώ όλα, τώρα βρήκα τον άντρα αυτόν και του τα διάβασα αλλά δε με νοιάζει το μετά μαζί του παρά μόνο το τώρα!
Τότε ήμουν στο φοιτητικό μου δωμάτιο, τώρα επέστρεψα στο σπίτι μου, όχι σε αυτό που γυρνούσα τότε  τα σαββατοκύριακα κάθε φορά που δεν είχα μάθημα και με περίμενε ο μπαμπάς μου και η μαμά μου!
Τώρα μένω σε ένα διαφορετικό σπίτι, με περιμένει μόνο η μαμά μου!
Ο μπαμπάς μου ταξιδεύει σε άλλους ουρανούς, ίσως με βλέπει...
Ίσως με περιμένει κι αυτός...
Τότε ήμουν τόσο ξέγνοιαστη, τώρα μου αρκούν αυτά που έχω...

Τότε έκανα όνειρα... Τώρα δε κάνω...

Μου αρέσει να ζω το τώρα χωρίς να περιμένω τίποτα! Το τίποτα δε μπορεί να σε απογοητεύσει...

Τότε ήμουν η Κατερίνα, τώρα είμαι η ΚΑΤΕΡΙΝΑ...

Αλλά όπως τότε ετσι και τώρα κάτι τέτοιες νύχτες που εκφράζω τη ψυχή μου μέσα σε μερικές λέξεις δακρύζω...

s.o.s. ερώτηση για το blog!!!

Παιδιά ας βοηθήσει κάποιος που ξέρει και να μου πει γιατί στο ιστολόγιο μου, στα δεξιά κάτω απο το τίτλο συνοδοιπόροι των σκέψεων μου δε φαίνονται απο κάτω οι φίλοι μου, έκανα κάτι λάθος απο τότε που άλλαξα φόντο?
Θέλει άλλα όρια δεξιά και αριστερά για να βγουν, τα έχω δοκιμάσει όλα αλλά δεν αλλάζει...
Αν ξέρει κάποιος ας μου πει!

Τι έκανα για πάρτη μου, τι έκανα για μένα...

Υπάρχω και περιφέρομαι σε ένα κόσμο γεμάτο αμφιβολία, δε ξέρω πραγματικά αν ζω ή αν προσπαθώ να ζήσω και δε ξέρω τι πονάει περισσότερο...

Χάθηκα κι εγώ στα μικρά και στα ανούσια σε αυτά που κάποτε προσπερνούσα απλά με ένα γέλιο, μπήκα στο κλίμα της εποχής και άρχισα να γίνομαι εγωίστρια! Όλα καλά κι έτσι λοιπόν νόμιζα πως τα είχα καταφέρει, ήμουν καλή φίλη, πολλοί επιζητούσαν τη συντροφιά μου, καλή ερωμένη εφόσον κάθε άντρας που περνούσε από τη ζωή μου και έφευγε πάντα ξαναγυρνούσε, καλή κόρη εφόσον πάντα ήμουν καλή σε ότι έκανα, καλή γκόμενα αφού πάντα έκανα τον σύντροφο μου να νιώθει ότι είναι τυχερός που με έχει, καλή μαθήτρια αφού πάντα αποκτούσα ιδιαίτερη σχέση με τους καθηγητές μου! Γενικά ήμουν καλή, καλός άνθρωπος, καλή χριστιανή, καλή στη δουλειά μου! 

ΚΑΛΗ! Δεν ακούγεται απαίσιο;;;

Σε όλη τη ζωή μου αν με ρωτούσαν τι ρόλο έπαιξες, τι θα τους απαντούσα: Απλά καλή... Και χέστηκε η φοράδα στο αλώνι!
Για μένα τι έκανα;
Αναρωτιέμαι...
Έπειτα έγινα σκληρή, γιατί αν είσαι καλός έχεις και τα κακά σου, πολλοί περνούσαν έπαιρναν κάτι από μένα και έπειτα άντε γεια!
 Στην αρχή δε με πείραξε, έλεγα δε πειράζει άνθρωποι μισοί είναι ας τους δώσω κάτι, θα έρθει κάποιος άλλος να το αναπληρώσει, και όταν ερχόταν αυτός ο άλλος πάλι έπαιρνε ένα κομμάτι μου και εγώ πάλι έλεγα δε πειράζει ώσπου έγινα κι εγώ μισή!
Κάπου εκεί ήταν που έχασα τη παιδικότητα μου, όχι της ηλικίας αυτή την είχα χάσει προ πολλού, αλλά της σκέψης! Άρχισα να τα υποψιάζομαι όλα, άρχισα να κλείνομαι και έτσι έχασα πολλά! 

Έγινα σαν όστρακο από έξω σκληρή να το χτυπάνε όσο θέλουν αλλά από μέσα μαλακή και ευαίσθητη και όσα χτυπήματα ρίχνουν από έξω τόσο πιο πολύ πονάω εγώ από μέσα!

Και κάπου σε όλα αυτά εγώ έχασα τον εαυτό μου, έλεγα στην αρχή έχω κατάθλιψη αλλά δεν έπαιζε αφού τη μια υπήρχαν βράδια που πλάνταζα στο κλάμα για την κοινωνική αδικία και από την άλλη ήθελα να βγω να πιω και να χορέψω!
Είπα μετά θα πάω σε ψυχολόγο, εγώ που θεωρώ πως η ανθρώπινη δύναμη είναι τεράστια!
Μετά άρχισα να παθαίνω φοβίες για άσχετα πράγματα, ήταν αποτέλεσμα της συσσωρευμένης πίεσης!
Τώρα αν με ρωτάς πως είμαι θα σου πω: 

Δε ξέρω πως είμαι, δε ξέρω αν κάνω το σωστό, δε μου αρέσουν τα σχέδια, προς το παρόν έχω σταματήσει τα μεγάλα όνειρα και ζω τη πραγματικότητα! Είναι λίγο ρηχή αλλά τουλάχιστον αρχίζω να ζω το παρόν! Τ α φαντάσματα του εαυτού μου τα βράδια ακόμη με ενοχλούν αλλά πλέον μπορώ να ανταλλάξω και καμιά κουβέντα μαζί τους!

ΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ! ΑΝΑΠΝΕΩ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ! ΔΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΠΛΑ ΠΡΟΧΩΡΑΩ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ... 

ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ! 

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...

-ΜΟΙΡΑ ΔΕ ΣΕ ΠΡΟΚΑΛΩ ΑΛΛΟ, ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΟΡΙΑ!

-ΖΩΗ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ...

ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΕΞΩ ΚΙ ΑΥΤΟ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ...

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΘΑ'ΡΘΟΥΝ...

ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΛΑΪΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΗΜΕΡΑ! 

ΟΟΟΟΠΑ ΤΗΣ!!!

...Ωδή στο ανθρώπινο είδος...

Βαρέθηκα να αγχώνομαι...

Βαρέθηκα να βλέπω τριγύρω μου ανθρώπους να κλαίγονται για το οτιδήποτε...

Βαρέθηκα να βλέπω κοπέλες να βρίζουν τη μοίρα τους επειδή ο γκόμενος τις παράτησε και μετά στον επόμενο να κάνουν ακριβώς τα ίδια λάθη με τον προηγούμενο...

Βαρέθηκα τους άντρες που νομίζουν ότι είναι το κέντρο της γης...

Βαρέθηκα να βλέπω παιδιά να πεινάνε ή να είναι άρρωστα χωρίς να φταίνε αυτά αλλά κάποιοι ανεύθυνοι που δε μπορώ να τους ονομάσω γονείς...

Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους που ακόμη έχουν μια τάδε οικονομική δυνατότητα να μεμψιμοιρούν γιατί δήθεν δεν έχουν να φάνε...

Βαρέθηκα να βλέπω ανθρώπους να μαλώνουν χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο γιατί απλά μπορούν να το κάνουν...

Βαρέθηκα εμένα που τα βλέπω όλα αυτά και δε μπορώ να κάνω κάτι όχι γιατί δε μπορώ αλλά γιατί δε βρίσκω τη δύναμη μέσα μου...

Βαρέθηκα εσένα αναγνώστη που ούτε εσύ κάνεις κάτι και πολλές φορές κάθεσαι και αναλώνεσαι στα ανούσια...

Βαρέθηκα να διεκδικώ ότι έπρεπε να μου ανήκει δικαιωματικά...

Σε βαρέθηκα άνθρωπε... Ναι εσένα το ύψιστο ον, το ανώτερο από όλα τα άλλα στη γη γιατί ενώ μπορείς δε κάνεις τίποτα και απλά διαβιώνεις...

Φτάσαμε να πηγαίνουμε όλοι σε ψυχιάτρους γιατί δε μπορούμε να διαχειριστούμε τους ίδιους μας τους εαυτούς...
Φτάσαμε να ζούμε με χάπια, με ναρκωτικά μια ζωή άλλη για μερικές ώρες...
Και μετά?
Επανερχόμαστε στη πραγματικότητα και πάλι από την αρχή...

!ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ!

Όλοι μηδενός εξαιρουμένου αγχωνόμαστε για τα μικρά! 
Φτάνει ρε άνθρωπε να ζεις για το μετά και ΖΗΣΕ ΤΩΡΑ!
Το ξέρω δε φταις εσύ, έτσι σε έμαθαν ακόμη και από τα σχολικά σου χρόνια: <<Διάβαζε για μετά, δούλεψε για μετά και μπλα-μπλα-μπλα>>!
ΠΟΙΟ ΜΕΤΑ;;;
Δεν υπάρχει μετά μόνο τώρα...
Δε σου λέω ρεμάλιασε ή μη κρατάς πισινές για το αύριο, αυτό εννοείται! Απλά μη χολοσκάς...
Ότι είναι να γίνει θα γίνει, και όλα για κάποιο λόγο γίνονται, και όλα είναι απόρροιες του παρελθόντος!
Αλλά δε χρειάζεται να μετανιώνεις για τα λάθη σου άνθρωπε εφόρου ζωής, δες τη φωτεινή πλευρά της και σφύρα που λέει και το τραγούδι που θα παραθέσω παρακάτω!
Μόνο από πέρυσι στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 40% οι αυτοκτονίες...

Δεν αντέχεις άνθρωπε και φεύγεις...

Μην είσαι αδύναμος, όταν έρχονται οι βασανιστικές νύχτες, αυτές που ξυπνάς από τον ύπνο σου αλαφιασμένος, μη το βάζεις κάτω σκέψου κάτι άλλο!
Ναι το ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο, δε σου λέω πως θα το καταφέρεις με τη πρώτη, θα ζοριστείς αλλά μη τα παρατάς θα τα καταφέρεις!
Ίσως περάσουν βδομάδες αλλά στο τέλος ο ίδιος σου ο οργανισμός δε θα το αντέξει και θα αποβάλει το άγχος και το πόνο!
Έτσι είναι το υλικό μας, αυτό που είμαστε φτιαγμένοι, είναι ανθεκτικό και πολύ προσαρμόσιμο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες!

Κοίτα γύρω σου χωρίς να ψάχνεις να βρεις που υπάρχει περισσότερος πόνος για να αισθανθείς καλύτερα, κοίτα γύρω σου τη φύση, τα ζώα πόσο ανέμελα είναι όλα αυτά...

Και αν δε σε πείθω κοίτα γύρω σου άλλους ανθρώπους που έχουν θέληση για ζωή και προσπαθούν κάτω ακόμη και από τις πιο αντίξοες συνθήκες!

Ίσως να μη χρειαστεί να ψάξεις πολύ μακριά, ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να είναι δίπλα σου, μέσα στη οικογένεια σου, ή να είναι περαστικός που περνά από μπροστά σου ή περαστικός από την ίδια σου τη ζωή!

Μπορεί να είναι και ακριβώς μπροστά σου, για κοιτάξου στο καθρέφτη...

Που ξέρεις...

Ίσως κι εσύ ένας τέτοιος άνθρωπος είσαι και απλά δε το έχεις ακόμη καταλάβει...

Και τελειώνοντας κλείνω με ένα στοιχάκι που μου έγραψε ο λύκος της στέπας που έχει και αυτός ιστολόγιο, γιατί απλά αυτό το στοιχάκι διαβάζοντας το μου έφερε αισιοδοξία:

"Πιάσ' το πινέλο και ρίξε χρώμα στο πλάνο σου,

το γκρίζο, κρύβει μέσα το λευκό, μην ρίχνεις άκυρο!

'Ανοιξ' τα χέρια, νιώσ' τον αέρα, πάνω σου,

πάρε βαθιά ανάσα και χαμογέλα στο άπειρο!"