Είδα ένα όμορφο παιχνίδι να παίζεται εδώ στα  blogs και είπα να το παίξω κι εγώ μιας και τόση ώρα διαβάζω όλα τα ιστολόγια, σχολιάζω αλλά δε μου έρχεται έμπνευση για να γράψω κάτι άλλο...

Λοιπόν ξεκινώ.....

ΑΝΑΚΡΙΣΗ

1. Ονοματάκι: Κατερίνα...

2. Astrodata: Σκορπιός με ωροσκόπο τοξότη παρακαλώ πάρα πολύ...

3. Γενέθλια: 4/11 (Φθινοπωρινή - Φθινοπωρινή)!

4. Ομάδα: Ολυμπιακάρα (για όσους δυσανασχετούν απλά αδιαφορώ! χιχι)!

5. Χρώμα: Μαύρο (όχι δεν είμαι απαισιόδοξη απλά είναι το απόλυτο χρώμα θεωρώ)!

6. Φετίχ: Κατά καιρούς διαφορετικά, κυρίως μαγιό, φουλάρια και γυαλιά ηλίου!

7. Κόλλημα: Όλα τα υφάσματα από μπουμπουνιέρες, μου θυμίζουν το γύρω - γύρω της παιδικής κουβερτούλας μου...

8. Καλή συνήθεια: Πραγματικά δε μου έρχεται, χμμμμμ.... Δε ξέρω καλέ μη βαράτε :-)))

9. Κακή συνήθεια: Το κόλλημα που προανέφερα, υπάρχουν παντού τέτοια υφάσματα στο δωμάτιο μου γιατί μου αρέσει η υφή τους, πρέπει να τα πετάξω κάποια στιγμή!

10. Μεγάλη αγάπη: Μαμά, Ανιψιά, Γιώργος, χάμστερ  Τζώρτζια...

11. Ιδανικός θάνατος: Αυτός που δεν αφήνει πίσω σκέψεις ανεκπλήρωτων επιθυμιών.

12. Κινητό μου: Έχω 2, παλιατζούρικα και τα 2 και σχεδόν μονίμως δίχως κάρτα! Τη δουλειά τους βέβαια τη κάνουν, που λεφτά τώρα για καινούρια...

13. Στο άλλο φύλο με χαλάει: Πολλά και διάφορα, κυρίως όμως η έλλειψη θάρρους, ο μη σεβασμός και το τουπέ (και πολλά πολλά άλλα)!

14. Μισώ: Μμμμμ... Δε μπορώ να πω ότι μισώ κάτι... Ίσως δε μου αρέσουν οι κακόψυχοι άνθρωποι χωρίς να έχουν λόγο!

15. Κλαίω: Για τη κοινωνική αδικία γύρω μου, παιδιά να μην έχουν να φάνε, ηλικιωμένους που δε τους σέβονται, κλαίω όταν το δίκιο με πνίγει, κλαίω για τον πατέρα μου... :-(((

16: Γελάω: Με πολλά, με ένα έξυπνο αστείο, μία ατάκα της εποχής, με γκάφες ανθρώπων αλλά και όταν βλέπω ανθρώπους να πέφτουν γελάω πολύ, κακία το ξέρω αλλά μου φαίνεται αστεία η όλη πράξη! Πάντα βέβαια γελάω και ταυτόχρονα τρέχω να βοηθήσω (είμαι και ψυχοπονιάρα ως γνωστών)!

17: Βαριέμαι: Πάαααρα πολύ συχνά δυστυχώς, μου αρέσουν οι ασφαλείς αλλαγές και όχι να παραμένω σε καταστάσεις, σιχαίνομαι τη ρουτίνα!

18: Σιχαίνομαι: Πολλά... Μικρές κινήσεις που θα δω το άλλον και θα μου φανεί ότι είναι αηδιαστικός ή ότι μπορεί να μου κολλήσει κάτι! Άνθρωποι ότι κι αν περνάτε μη ξεχνάτε τη προσωπική σας υγιεινή για το καλό σας!

19: Πιστεύω: Στη μεγαλειώδη δύναμη που κρύβει ο καθένας μας μέσα του!

20: Στην επόμενη ζωή: Θέλω να μη θυμάμαι τίποτα από τη προηγούμενη...

21: Το moto μου: Όλα μπορώ να τα κατανοήσω αλλά όχι και να τα δικαιολογήσω!!!

---Δε ξέρω ποιόν ενδιαφέρει να κάτσει να τα διαβάσει όλα αυτά αλλά είχε ενδιαφέρον να κάτσω να σκεφτώ επιγραμματικά κάποια πιστέυω μου...---

Παραμύθια της Χαλιμάς...

  ...Πάλι μπερδεμένες σκέψεις μες το μυαλό μου και δε ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω!

Δε μιλάω ποτέ προσωπικά λες και φοβάμαι πως αν αναφέρω άμεσα προσωπικές μου εμπειρίες κάτι θα γίνει, είναι φορές που φοβάμαι να ανοιχτώ και στον ίδιο μου τον εαυτό και άλλες φορές πάλι που μία σκέψη μπορεί να μου αποσπά όλη μου τη προσοχή, μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο!!!

 Είδα μερικούς bloggers που έγραφαν για τα παραμύθια και μου έδωσαν αφορμή για να γράψω τη δική μου σχέση με αυτά!

 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Όταν ήμουν 5 χρονών πίστευα πως πίσω από τη πόρτα μου υπήρχαν κάποια μικρά τερατάκια που είχαν φτιάξει ένα δικό τους κόσμο σχεδιάζοντας αδιάκοπα το πως θα επιβιώσουν, τους φανταζόμουν πως κάθε βράδυ συγκεντρώνονταν σε ένα μεγάλο δωμάτιο, φυσικά υπήρχε αρχηγός και κατάστρωναν δολοπλόκα σχέδια, αλλά κάθε πρωί ξαφνικά εξαφανιζόντουσαν.

Γύρω στα 12 κοιτούσα το καθρέφτη και πίστευα πως κάποιοι με βλέπουν από πίσω, ήμουν σίγουρη μάλιστα! Είχα φτιάξει ένα δεύτερο φανταστικό κόσμο, κάθε φορά που κοιτούσα στο καθρέφτη ένιωθα πως επικοινωνούσα με κάποιον. Και μου άρεσε το γεγονός.

Στα 15 μου έφτιαχνα παραμυθένιους κόσμους στη φαντασία μου πως ήδη έμενα μόνη μου, είχα περάσει φοιτήτρια και ζούσα μία ζωή όλο γλέντια και χαρές, η λύπη δεν υπήρχε στο πλάνο μου, εξάλλου το παραμύθι μου ήταν και έβαζα ότι συναισθήματα ήθελα εγώ!

Στα 17 ονειρευόμουν πως στη φοιτητική μου ζωή που ξεκίνησα θα έβρισκα το πρίγκιπα όπου θα ερχόταν καμαρωτός-καμαρωτός να με πάρει με το άσπρο του το άλογο για να ξεφύγω επιτέλους από τα στενά δεσμά της οικογένειας μου.

Στα 18 όλα γύρω μου κατέρρεαν, νόμιζα πως ανακάλυψα μία καινούρια ζωή και θεωρούσα τον εαυτό μου αλάνθαστο, ήταν τότε που δε με ένοιαζε τίποτα, όλες οι αξίες μου είχαν γκρεμιστεί και δημιουργούσα καινούριες από την  αρχή.

Άρχισε σιγά-σιγά η εικόνα του πρίγκιπα να ξεθωριάζει, άρχισε ο κόσμος να μη μοιάζει τόσο ιδανικός.

Στα 20 έχασα τη γη κάτω απ'τα πόδια μου, μου συνέβη κάτι που άλλαξε όλη τη κοσμοθεωρία μου, ήταν σαν τα μάτια μου να ξεθόλωσαν.

Στα 21 τα είχα βάλει με όλους και με όλα, δε άφηνα να περάσει μύγα από το σπαθί μου και οι άνθρωποι με πλησίαζαν πιο δύσκολα.

Στα 22 μου αποφάσισα να προχωρήσω γιατί η ανθρώπινη δύναμη είναι τόσο μεγάλη που τα ξεπερνά όλα, ο άνθρωπος προσαρμόζεται ακόμη και στις πιο περίεργες συνθήκες.

Τώρα είμαι 23, έχω αναθεωρήσει πολλά και θα αναθεωρήσω ακόμη περισσότερα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα θετικά τα οποία μη περιμένετε να είναι πολλά αλλά είναι πάντα τόσα ώστε να σε κάνουν να συνεχίζεις.

Στα 23 μου δε πιστεύω πως θα έρθει ποτέ ο πρίγκιπας με το άσπρο του άλογο και αν έρθει θα τον διώξω (α...όλα κι όλα αν ήθελε να έρθει ας ερχόταν τότε που τον περίμενα)!

Στα 23 μου δε πιστεύω πλέον πως μπορούν να μου κάνουν κακό μερικά τερατάκια πίσω από τη πόρτα αλλά φοβάμαι τα μεγάλα τέρατα, τα πραγματικά και ανθρώπινα που κυκλοφορούν εκεί έξω.

Στα 23 μου δε χορεύω πλέον μπροστά σε ένα καθρέφτη με τη μουσική στη διαπασών νομίζοντας πως από πίσω υπάρχει κοινό που με παρακολουθεί.

Στα 23 μου δε πιστεύω πως θα γίνω ποτέ πριγκίπισσα, ούτε πως θα ζήσω σε παλάτι.

Αλλά πόσο θα ήθελα στα 23 μου να βλέπω τους ανθρώπους γύρω με το βλέμμα που είχα στα 12, 

πόσο θα ήθελα να κοιτάω τη πόρτα μου το βράδυ που πέφτω για ύπνο και να σκαρφίζομαι χιλιάδες ιστορίες για τα τερατάκια που ζουν από πίσω,

πόσο θα ήθελα να χορεύω μπροστά στο καθρέφτη μου και να νομίζω ότι βρίσκομαι στα γυρίσματα video-clip,

πόσο θα ήθελα να ήταν μαζί μου εκείνος που για μένα έφυγε νωρίς και δε μπόρεσα ποτέ να του πω σε τι παραμύθια πίστευα μικρή...

Δε πιστεύω στα παραμύθια, θα ήθελα να πιστέψω αλλά δε μπορώ!

Ίσως σε μια άλλη ζωή...

Δε πιστεύω στους ήρωες και τους βασιλιάδες, αλλά πιστεύω σε σένα, σε μένα, στους γύρω μας, αυτούς τους μικρούς ήρωες!

Σε εσένα ναί λοιπόν που προσπαθείς κάθε μέρα,

σε σένα που δε σε πτοούν αυτά που περνάς και συνεχίζεις!

Σε σένα...

ΣΕ ΜΑΣ!!!

ttp://www.youtube.com/watch?v=TOxdYkYzcoU